Eiser, geboren op , was sinds 1 juni 1999 gedurende 40 uur per week werkzaam als betonboorder. Daarnaast was eiser in het weekend werkzaam als portier, laatstelijk bij … Op 14 november 2003 heeft eiser zich voor de functie betonboorder in verband met rugklachten ziek gemeld.

Ten einde eisers rechten op een WAO-uitkering te kunnen beoordelen is eiser op 18 november 2004 gezien door verweerders verzekeringsarts … Zij stelde de diagnose: fibromyalgie en aspecifieke lage rugklachten. De verzekeringsarts achtte eiser beperkt voor veelvuldig bukken, zwaar tillen, langdurig lopen, staan en zitten en trillingsbelasting. De vastgestelde beperkingen zijn verwerkt in een zogeheten Functionele Mogelijkhedenlijst (de FML), die onderdeel uitmaakt van het ClaimBeoordelings- en Borgingssysteem (het CBBS).

Bij besluit van 20 december 2004 heeft verweerder eiser per einde wachttijd (12 november 2004) een WAO-uitkering geweigerd omdat eiser minder dan 15% arbeidsongeschikt is.

Bij brief van 4 januari 2004 heeft eiser tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Hij heeft gesteld dat de lonen van de geduide functies, waarop de schatting is gebaseerd, geen realiteitswaarde hebben. Als beginneling op de arbeidsmarkt in dergelijke functies is het eenvoudigweg niet mogelijk het loon dat door de arbeidsdeskundige wordt genoemd, te verdienen.

Op 16 maart 2005 heeft een hoorzitting plaatsgevonden, waar eiser zijn bezwaren nader heeft toegelicht. Eiser heeft hierbij verschillende door hem verzamelde loongegevens van een aantal functies overgelegd. Hierbij was ook de bezwaararbeidsdeskundige … aanwezig.

Naar aanleiding van het behandelde tijdens de hoorzitting heeft de bezwaararbeids-deskundige loongegevens opgevraagd, o.a. met betrekking tot eisers werkzaamzaamheden als portier.

Bij het thans bestreden besluit is eiser per 12 november 2004 in aanmerking gebracht voor een WAO-uitkering naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 15 tot 25%.

Eiser acht de samenstelling van de door verweerder gehanteerde lonen niet inzichtelijk, waarbij komt dat in de geduide functies toeslagen worden meegenomen die niet alleen geen onderdeel uitmaken van het maatmanloon, maar die ook niet altijd reëel zijn omdat niet gegarandeerd is dat deze toeslagen ook worden betaald. Als voorbeeld van dit laatste wordt gewezen op de functie van telefonist/receptionist. Eiser wijst er op dat ook door verschillende UWV-medewerkers wordt erkend dat het CBBS-systeem niet deugdelijk is. Eiser neemt dan ook het standpunt in dat verweerder zijn bezwaren tegen de gehanteerde lonen onvoldoende gemotiveerd heeft weerlegd. Onder meer omdat verweerder de functie-enquêteformulieren niet in het geding heeft gebracht, is het bestreden besluit volgens eiser inzichtelijk noch verifieerbaar en daardoor voor eiser – en de rechtbank – niet toetsbaar.

Verweerder heeft gesteld dat het gaat om bestaande functies, die door de arbeidskundig analist bij een bepaalde werkgever zijn beoordeeld. Deze functies komen in alle regio’s in Nederland voor en zijn representatief. Bij de beloning van de functies in het CBBS wordt het aanvangsloon van een vakvolwassen werknemer – de werknemer op 23-jarige leeftijd – gehanteerd, die ten minste het minimumloon verdient en die voldoet aan de minimale functie-eisen zoals geformuleerd in de functiebeschrijving. Ingevolge het Schattingsbesluit zoals dat geldt sinds 1 oktober 2004 kan, ongeacht de vraag of de betrokkene voorafgaand aan zijn arbeidsongeschiktheid in een functie werkzaam was waarvoor hij een onregelmatigheidstoeslag ontving, arbeid worden geduid inclusief zo’n toeslag. Omdat eiser als nachtportier werkzaam was, zijn ook functies met nachtarbeid geduid. Dit ter verklaring voor het verschil tussen de door eiser gevonden loonwaarde en de lonen waarvan verweerder is uitgegaan.

Voorts stelt verweerder zich op het standpunt dat eiser de juistheid van de gegevens van feitelijke aard in het CBBS onvoldoende gemotiveerd heeft bestreden. Verweerder heeft verwezen naar de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep (CRvB) van 27 november 1998 (AB 1999, 66).

Ingevolge artikel 18, eerste lid van de WAO is arbeidsongeschikt, geheel of gedeeltelijk, de persoon die als rechtstreeks en objectief medisch vast te stellen gevolg van ziekte, gebreken, zwangerschap of bevalling geheel of gedeeltelijk niet in staat is om met arbeid te verdienen, hetgeen gezonde personen, met soortgelijke opleiding en ervaring, ter plaatse waar hij arbeid verricht of het laatst heeft verricht, of in de omgeving daarvan, met arbeid gewoonlijk verdienen.

De rechtbank stelt vast dat het Schattingsbesluit arbeidsongeschiktheidswetten, zoals laatstelijk gewijzigd bij besluit van 18 augustus 2004 (Stb. 2004, 434) van toepassing is (verder: Sb 2004).

De rechtbank dient in dit geschil de vraag te beantwoorden of verweerder eiser terecht per einde wachttijd een WAO-uitkering heeft toegekend, berekend naar een mate van arbeidsongeschiktheid van 15 tot 25%, waarbij slechts de arbeidskundige onderbouwing van het bestreden besluit in geding is.

Allereerst stelt de rechtbank vast dat eiser, voordat hij ziek werd, in een arbeidspatroon werkte waarin hij in verband met de reistijd in zijn functie van betonboorder regelmatig, afhankelijk van de plaats waar het werk verricht moest worden, lange dagen maakte. De ‘extra’ reistijd werd als overwerk beloond. Voorts was eiser werkzaam als nachtportier, gemiddeld 2,28 uur per week.

Eiser heeft de juistheid van de met betrekking tot de resterende verdiencapaciteit door verweerder gehanteerde lonen bestreden en hiertoe een aantal loongegevens overgelegd. In algemene zin heeft eiser aangegeven dat de selectie van in het CBBS opgenomen functies onjuist is.

Allereerst overweegt de rechtbank dat er, anders dan door eiser is betoogd, geen aanleiding is te komen tot het oordeel dat de selectie van de in het CBBS opgenomen functie onjuist is. De rechtbank gaat er bij haar oordeelsvorming verder van uit dat in het CBBS functies zijn opgenomen die, ook voor wat betreft de beloning, een voldoende afspiegeling vormen van functies op de arbeidsmarkt.

Voorts is van belang dat met het Sb 2004 het uitgangspunt is losgelaten dat er geen functies kunnen worden geduid waarbij op andere uren van de dag of de week gewerkt moet worden dan oorspronkelijk het geval was. Een uitzondering hierop is gemaakt voor nachtarbeid. Ingevolge artikel 9, aanhef en onder f, van het Sb 2004, wordt er geen nachtarbeid geduid indien dit ‘meer dan incidenteel tussen 0.00 uur en 6.00 uur’ plaatsvindt en nachtarbeid geen onderdeel uitmaakte van het oorspronkelijke arbeidspatroon.

Verweerder heeft gelet op het Sb 2004 en het arbeidspatroon van eiser, zowel arbeid in wisselende diensten als nachtarbeid aan eiser geduid. De rechtbank is hierover allereerst van oordeel dat het uitgangspunt van het Sb 2004 dat ook indien de belanghebbende voorheen geen onregelmatigheidstoeslag ontving, functies op andere uren van de dag of de week waarvoor een toeslag wordt betaald kunnen worden geduid, niet strijdig is met het bepaalde in artikel 18, eerste en achtste lid, van de WAO. Dit betekent dat arbeid in wisselende diensten, waarvoor een toeslag wordt betaald, aan eiser kon worden geduid.

Naar het oordeel van de rechtbank kunnen ook functies waarin ’s nachts dient te worden gewerkt, aan eiser worden geduid. De rechtbank overweegt hiertoe dat nachtarbeid een structureel onderdeel uitmaakte van eisers arbeidspatroon nu hij weliswaar gelet op de omvang van zijn totaal te werken uren, slechts een gering aantal uren ’s nachts werkte (2,28 van de 40,69), maar dit wel regelmatig deed.

Het voorgaande brengt mee dat aan eiser functies zijn geduid die, doordat er toeslagen voor wisselende diensten en nachtwerk worden betaald, een relatief hoge loonwaarde kennen. Verweerder heeft dit dan ook als belangrijkste verklaring gegeven voor het verschil tussen de door eiser gevonden lonen en de lonen waarvan verweerder uitgaat.

Voorts heeft verweerder ter zitting uiteengezet dat uit de arbeidsmogelijkhedenlijst, die onderdeel uitmaakt van het procesdossier, blijkt hoe het arbeidspatroon van de geduide functie is. Aangegeven wordt of er overdag, in het weekend, ’s avonds en/of ’s nachts moet worden gewerkt en of dit in wisselende diensten geschiedt. Gelet op het Sb 2004 en het arbeidspatroon van eiser voordat hij ziek werd, wordt het loon in de onderhavige procedure bepaald door medetelling van toeslagen voor nachtarbeid en onregelmatige diensten. De rechtbank volgt verweerder in zijn standpunt dat er in de CBBS-systematiek een reëel loon voor de geduide functies wordt gehanteerd omdat uitgegaan wordt van een, gelet op de betreffende cao-bepalingen, gemiddeld samengesteld uurloon. Dat er, zoals door eiser is betoogd onder verwijzing naar de – niet langer geduide – functie van telefonist/receptionist, functies met onregelmatigheidstoeslag zijn geduid, terwijl er helemaal niet onregelmatig gewerkt hoeft te worden, blijkt naar het oordeel van de rechtbank niet uit het procesdossier en is ook overigens door eiser onvoldoende onderbouwd.

Eiser heeft door hem gevonden loongegevens overgelegd die beduidend liggen onder de uurlonen van de door verweerder geduide functies. Deze zijn echter zodanig ongespecificeerd, met name blijkt niet dat er daarbij rekening is gehouden met onregelmatigheidstoeslagen en nachtarbeid, dat onvoldoende gedocumenteerd is bestreden dat verweerder van onjuiste gegevens is uitgegaan. Zoals uit het vooroverwogene al blijkt, is hierbij vooral van belang dat verweerder aan eiser functies met toeslagen heeft kunnen duiden.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder, gelet op het vooroverwogene en onder verwijzing naar de uitspraak van de CRvB van 27 november 1998 (AB 1999, 66), voldoende deugdelijk gemotiveerd en inzichtelijk gemaakt hoe de gehanteerde lonen zijn samengesteld en hoe het verschil met de door eiser gevonden lonen te verklaren is.

Voorts overweegt de rechtbank over de eerst ter zitting opgeworpen beroepsgrond dat er gelet op eisers rugklachten een overschrijding is voor de functie machinebediende op het aspect handelingstempo, dat er binnen het CBBS-systeem geen overschrijding is gesignaleerd en dat onvoldoende door eiser is onderbouwd en ook anderszins niet is gebleken dat desondanks de functie niet passend is voor hem.

Ten overvloede stelt de rechtbank vast dat verweerder, conform het Sb 2004, de urenomvang van de maatman heeft gemaximeerd tot 38 uur. De rechtbank overweegt dat ook het toepassen van een reductiefactor 36/40,69 zoals zonder maximering van de urenomvang het geval zou zijn, niet leidt tot een hogere arbeidsongeschiktheidsklasse. Aan de vraag of de maximering van de urenomvang van de maatman in overeenstemming valt te brengen met het arbeidsongeschiktheidsbegrip in de WAO, dat uitgaat van het reële verlies aan verdiencapaciteit, komt de rechtbank op grond van vorenstaande derhalve niet toe.

Gelet op het voorgaan is het beroep ongegrond. De rechtbank ziet geen aanleiding een proceskostenveroordeling uit te spreken.

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gegeven door mr. W.P. Claus, voorzitter, mr. B.I. Klaassens en mr. K. Wentholt (leden) en uitgesproken in het openbaar op 19 juli 2006

door mr. W.P. Claus, in tegenwoordigheid van H.J. Boerma, griffier.