Instantie

Rechtbank Utrecht

Samenvatting

Rangorde criteria verjaring.
De rechtbank overweegt dat tussen partijen niet in geschil is dat de vraag naar de verjaring beheerst wordt door het huidig recht, nu de vordering op 1 januari 1993 volgens oud BW, dat een verjaringstermijn van 30 jaar kende, nog niet was verjaard. De vordering van M ziet op schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad. Een dergelijke vordering verjaart ingevolge het bepaalde in artikel 3:310 lid 1 BW door verloop van vijf jaar nadat de benadeelde zowel met de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaar na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt. Vaststaat dat de termijn van twintig jaar nog niet is verstreken, zodat ter beoordeling is de vraag of de hiervoor vermelde termijn van vijf jaar reeds is verstreken. Pas bij een bevestigend antwoord op deze vraag komt de vraag naar de eventuele toepassing van artikel 3:310 lid 4 BW aan de orde. In dit vierde lid – geldend per 1 september 1994 met onmiddellijke werking – is bepaald dat in het geval van een minderjarig slachtoffer van een zedendelict als artikel 247 WvSr de civielrechtelijk vordering tot vergoeding van de schade niet verjaart zolang het recht tot strafvervolging niet door verjaring is vervallen. De bepaling beoogt derhalve deze slachtoffers extra bescherming te bieden tegen het mogelijke gevaar van verjaring. Gelet op deze bedoeling kan het standpunt dat W kennelijk heeft ingenomen, dat het vierde lid ook kan meebrengen dat de verjaring van de civielrechtelijke vordering eerder plaatsvindt dan uit de toepassing van het eerste lid van artikel 3:310 BW zou voortvloeien, niet worden aanvaard’. Volgt toewijzing van een voorschot op de materiële en immateriële schade ad ƒ 6271,48, alsmede vergoeding van de overige schade, nader op te maken bij staat.
De volledige tekst van de uitspraak is niet opgenomen.

Volledige tekst

De volledige tekst is niet opgenomen.

Rechters

Mr. Elkema